„Radzenie sobie z lękiem dzieci w wieku przedszkolnym”

 

 

Objawy lęku u dzieci wywołane długotrwałym stresem, napięciem lub innymi czynnikami:

 

Wyznacznikiem tego, że z dzieckiem dzieje się coś niepokojącego, jest zmiana. Zmiana w wyglądzie, zachowaniu, traktowaniu innych, w stosunku do jedzenia itp. Dziecko, które się boi, nie musi się bać niczego konkretnego. Może się bać „czegoś”, może się bać różnych rzeczy, które często będą się zmieniać. W takim przypadku mówimy o lęku uogólnionym. W przypadku lęku przed jedną, konkretną rzeczą, mówimy o fobii. Małym dzieciom należy pomóc w oswojeniu tego, czego się boją, aby mogły odzyskać poczucie kontroli i sprawstwa, a co za tym idzie – poczucie bezpieczeństwa.

 

Okres wieku przedszkolnego  (między 3 a 7 rokiem życia) jest okresem intensywnych zmian w rozwoju fizycznym, poznawczym a także emocjonalno-społecznym dziecka.
U niemal wszystkich dzieci w tym okresie pojawiają się mniej lub bardziej nasilone lęki. Często rodzice są bardzo zaniepokojeni – dotychczas ich otwarte, niczego nie bojące się dziecko zaczyna reagować lękowo w znanych sobie sytuacjach.

 

Jeśli w rodzinie nie dzieje się nic poważnego    (kryzys w związku rodziców, rozwód, śmierć bliskiej osoby…) i jeśli dziecko ma zapewnione poczucie bezpieczeństwa, lęki tego okresu są zupełnie normalne, są nawet swoistą normą rozwojową i przez psychologów nie są traktowane jako zaburzenie.

Ujawniają się w wieku przedszkolnym gdyż  jest to etap intensywnego rozwoju wyobraźni      i procesów myślenia. Nie bez znaczenia jest również fakt, że lęki w tym okresie są stymulowane przez bajki, lektury, gry komputerowe.

 

Oto najczęściej pojawiające się lęki u dzieci w wieku przedszkolnym:

Od ok. 2-2,5 roku życia pojawiają się rozmaite lęki, gównie słuchowe: pociągi, ciężarówki, grzmot, spłukiwanie wody w ubikacji. Mogą pojawić się lęki przestrzenne tzn.: obawa przed ruchem lub przesuwaniem przedmiotów, przed nieoczekiwanymi relacjami przestrzennymi  (np. gdy ktoś wchodzi do domu innymi drzwiami)
3 lata : dominują lęki wizualne – starzy pomarszczeni ludzie, maski, klauni, czarownice. Dzieci zaczynają bać się ciemności, włamywaczy, policjantów, lękowo reagują na wieczorne wyjścia rodziców z domu.

4 lata: powracają lęki słuchowe, szczególnie odgłosy silników, nadal lęki przed ciemnością, przed wyjściem mamy z domu, przed dzikimi zwierzętami.

5 lat: okres wyciszenia lęków, lęki bardziej konkretne : przeważają lęki wizualne, szczególnie lęk przed ciemnością, lęk przed przewróceniem się, pogryzieniem przez psa.
 

Jak pomóc dziecku opanować lęki ?

Przede wszystkim należy je uważnie wysłuchać, nie negować odczuć dziecka. Powiedzieć mu, że strach jest zupełnie normalną reakcję i można go przezwyciężyć. Ważne jest by rodzic nie okazywał przy tym zdenerwowania i był spokojny. W momencie gdy dziecko się boi, można je przytulić, powiedzieć, że inne dzieci w jego wieku maja podobne „strachy”. Można opowiedzieć o własnych lękach z dzieciństwa oraz o tym jak sobie z nimi poradziliście. Dobrym sposobem jest znalezienie dziecku zajęcia, które polubi i w którym będzie miało osiągnięcia np. sport, muzyka.

 Pomocne są rozmaite opowiadania oraz gry  terapeutyczne.
„Nocne straszydła” Irene Wineman Marcus, Paul Marcuś
„Joasia i wilk” Ted Lobby
„Lila i bestia z szafy” Joanna Lung
„Bajki terapeutyczne” Maria Molicka
Gra planszowa „Potwory do szafy”
 

Źródło: https://blogterapeuta.pl/artykuly/leki-u-dzieci-w-wieku-przedszkolnym,576

https://bajkowa8.pl/2023/01/18/radzenie-sobie-z-lekiem-dzieci-w-wieku-przedszkolnym/

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dlaczego samodzielność dziecka jest ważna? 

Prawdziwa pomoc dawana dziecku w procesie jego dorastania powinna polegać nie na uzależnianiu go od siebie, ale na wzmacnianiu poczucia własnej wartości, wynikającego z sukcesów w samodzielnym działaniu.

Bez wątpienia każdy z nas kocha swoje dzieci. Chcemy by nasze dziecko czuło się kochane, akceptowane, bezpieczne, a przede wszystkim chcemy, by dziecko miało świadomość tego, że zawsze może na nas liczyć. Poprzez tą miłość do naszego dziecka, bardzo często zgadzamy się na wyręczanie naszych dzieci. 

“Pomogę mu, bo jeszcze jest małe i dość się w życiu namęczy”. 

Wyręczamy dziecko również z naszej wygody: 

• Bo jak dziecko sami nakarmimy, to się przy tym nie pobrudzi. Nie będzie tyle sprzątania przy stole. Poza tym mamy pewność, że będzie najedzone i krócej to potrwa, niżby miał zjeść sam posiłek. 
• Bo jak dziecko sami ubierzemy, to zdecydowanie szybciej uda nam się wyjść z domu. 
• Bo jak wymyjemy mu ząbki to wiemy, że zrobimy to dokładniej i unikniemy częstych wizyt u dentysty. Poza tym łazienka nie będzie cała w paście, którą tak chętnie lubi się bawić. 
• Bo jak mu sami przygotujemy plecaczek do przedszkola, to na pewno wszystko, co potrzebne się w nim znajdzie. 
• Bo jak wysprzątamy pokój naszego dziecka, zrobimy to szybciej. Wówczas będziemy mogli szybciej odpocząć. Wszystko będzie posortowane tak jak powinno. 
• Bo jak mu się nie uda, to będzie mu smutno. Nie chcemy przecież narażać dziecko na negatywne emocje. 

Wyręczając dziecko z powyższych czynności robimy wielki błąd! Tak naprawdę krzywdzimy nasze dziecko.

Samodzielność jest potrzebą rozwojową dziecka. Dążenie do samodzielności, niezależności jest korzystne dla jego rozwoju. 

Dzieci chcą być samodzielne, wielokrotnie powtarzają słowa: „ ja sam, ja sama to zrobię”, a my zamiast okazywać im szacunek i zachęcać do ponawiania prób, często krytykujemy bądź pośpieszamy: „Daj ja to szybciej zrobię”, „daj pomogę ci”, „ubrałeś buty na odwrót, nawet tego nie potrafisz zrobić”, „Tyle razy Ci pokazywałam, a ty wciąż robisz to źle! Nigdy się tego nie nauczysz!”. Krytyka rodzica oraz przekonanie, że rodzic zrobi to szybciej i lepiej — nie skłania dziecka do podejmowania kolejnych zmagań. Co ważniejsze obniżają jego samoocenę. Niska ocena własnych możliwości powoduje, że stopniowo traci motywację do wysiłku.

„Nasza niewłaściwa miłość sprawia, że dziecko czuje się gorsze od innych. Jest niesamodzielne. Zaczyna kształtować się u niego lęk przed nową sytuacją i powstaje niska samoocena – jestem gorszy. Jeżeli tego typu sytuacja się przedłuża i przenosi na inne dziedziny życia, wówczas dziecko nie potrafi nie tylko wykonywać wielu czynności, ale także nie potrafi podjąć samodzielnie decyzji, a często nawet nie próbuje!”– B. Janiszewska 

Podcinanie dziecięcych skrzydeł samodzielności to wynik często (nad)opiekuńczej postawy rodzica, która z miłości do dziecka poszła o krok za daleko, czyniąc dziecko zależne od osoby dorosłej. 

 

Żródło:  https://fsa.edu.pl/jak-wspierac-samodzielnosc-dziecka-i-dlaczego-jest-to-wazne/

https://przedszkole-akademia.pl/dlaczego-samodzielnosc-dziecka-jest-wazna/

 

Warto przeczytać: ja-sam-ja-sama-o-samodzielnosci-dziecka-211-1249.pdf

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

Zanim dziecko pójdzie pierwszy raz do przedszkola, zachęcamy rodziców do przeczytania mu bajki, która znajdują się w pliku do pobrania 

pierwszy_dzien_w_przedszkolu_-_BAJKA.pdf